Het jaarlijkse Federatiebal is een plek bij uitstek waar d’Haone zich op deze wijze kunnen manifesteren. De jongens en meisjes van d’Haone hebben er zelfs een speciaal gezelschap voor opgericht: de ‘FederatieBal Terreur Groep’. Een wat omstreden naam, omdat de bloedige terreur-aanslagen tijdens de Olympische Spelen in München kort voor de oprichting nog vers in het geheugen liggen. Maar anders dan de naam doet vermoeden, houdt deze FBTG zich op creatieve wijze met ludieke acties bezig. Voor d’Haone is het een perfect middel om zich af te zetten tegen autoriteit, gezag en macht. Het is ook een krachtige katalysator voor het onderlinge groepsgevoel, of zo men wil van de eigen ‘clan’. Het geeft de groep een eigen identiteit. Velen zullen, veel later zeggen: ‘Weet je nog..., ik was er toen bij!’
Hans Slaats die als ‘buitenhaon’ binnen de Federatie van Eindhovense Carnavalsverenigingen een prominente rol speelt als organisator van het jaarlijkse Federatiebal, wordt in 19?? te grazen genomen door de FBTG. Hans Slaats loopt als organisator van het Federatiebal doorgaans rond in een smoking. Wel wat anders dan zijn gebruikelijke haonekiel. d’Haone vinden het echter helemaal geen punt. Ze willen zich wel aanpassen. Met tientallen staan d’Haone op de grote trappen van de Stadsschouwburg, allemaal in smoking.
Hans heeft er weer veel werk van gemaakt om feestelijk afscheid te nemen van de oude stadsprins en de opkomst van de nieuwe. Op het ‘moment suprème’, weten d’Haone de hele gebeurtenis echter aan het oog te onttrekken van het uitzinnige carnavalspubliek. Met bouwplastic, omhoog gehouden door dunne bamboestokken. d’Haone weten als geen ander wat stunten is.
Hoogwaardigheidsbekleders wordt het speechen bij officiële gebeurtenissen simpel onmogelijk gemaakt, door hen krachtig en in grote aantallen met piepkleine polystyreen bolletjes te bestoken; bij voorkeur recht in de mond! Waarbij deze statische bolletjes overigens nog dagen aan het plafond van de Stadsschouwburg blijven hangen.
Zo was ook eens een boodschappenwagentje uitgerust met geluidsapparatuur, zo krachtig dat het aantal decibellen exorbitante waarden overschreed. Buren in een ruime kring rondom de Stadsschouwburg klaagden toen steen en been.
