De feitelijkheid wijst anders uit. Het betekent een verlangen naar een gemeenschapsvorm, die al het negatieve mist, van de hedendaagse samenlevingsvormen, van een te ver geïndividualiseerde maatschappij.
De viering wordt gekenmerkt door massaliteit. Met de carnaval kan men zich vaak door de drukte alleen nog verticaal bewegen. Door muziek, dans en drank, maar vooral door de drukte ontstaat een geheel ander sociaal klimaat en dynamiek.
De drukte maakt tegelijk intimiteit en de meest vluchtige contacten mogelijk.
Een gewoon mens kan een biertje drinken met zijn burgemeester zonder dat dit gevolgen heeft voor de omgang met elkaar in het normale dagelijkse leven. De contacten zijn minder verfijnd, minder gecompliceerd, meer op de man af, minder conventioneel zonder direct familiair te worden. Het contact vindt vanzelf plaats, spontaan, is niet toekomst gericht.
De carnavalist leeft in het nu, in het ogenblik.
Als carnavalist moet men liefst geen toeschouwer, maar een ‘doener’ zijn, een deelnemer aan het publieke feest. Carnaval gedijt het beste op straat. De straat wordt steeds bewoonbaarder. Wanneer men buiten komt, meent men niet buiten en onder vreemden, maar in een microkosmos onder bekenden te zijn. De algemene deelname is van de andere kant een rem tegen eventuele excessen. Elke grote carnavalsorganisatie heeft overigens wel haar eigen symbolische of echte controleapparaat. Bergen op Zoom heeft zijn ‘Steketee’, Den Bosch zijn ‘Driek Pakaon’, Grave zijn ‘Appie Bullebak’, Eindhoven zijn Veldwachter en een aantal Limburgse raden heeft een eigen ‘plisie’. Maar de echte carnavalist verstaat bovendien vaak uitstekend de kunst van de eigen richting. Hij heeft privé ere codes; de voornaamste ervan was? in het verleden, dat hij op Aswoensdag ‘in alle eer en deugd’ zijn askruisje moe(s)t kunnen halen.

Om het lezen te vergemakkelijken zijn onderaan de artikelen vier links toegevoegd waarmee achtereenvolgens van links naar rechts, naar het eerste, het vorige, het volgende en laatste artikel gesprongen kan worden.